سفر قندهار

میگریزم و جشمهایم بیشتر به دنیای فسرده ی آهن و زباله می آزارادم

بی اختیار می تازم به سوی طبیعت و به سوی آدم هایی که

هنوز طبیعت را دوست دارند

از این رو در ایران دغدغه ی من معماری بود و کوچ

چندیست که سرزمین افغان فغان آلوده، دوربینم را مسحور کرده

و رنگهای سکرآور انسان و طبیعت شیفته ام ساخته اند.

اینک عکس هایم فریاد می زند: انسان با وجود بدترین

حوادث، اگر با طبیعت و احساس خود صادق باشد،

باز هم زندگی آسان است.

لبخند در چهره ها و جغرافیای رنجور افغانستان، دوربین مرا

به گریه انداخته و مرا برانگیخته تا باز هم او را به سفر قندهار ببرم.

به دوربینم قول دادم بیهوده عکس نگیرم و از آبگینه ی

راستین هستی سیرابش نمایم چرا که او نگاه بان چشم های من است.